EUFRASIEËN

Vivian Maier, op wandel in de buurt, neemt hem in een flits

op het moment dat hij instapt in een bemotorde machine

die hem weg zal voeren

 

daar komt een korrelige foto van, dat weet ze nog niet

de grootstad ontziet niemand

maar knijpt nu een oogje dicht

 

het negatief gaat thuis de koffer in, bij de witte kousen

en de gekrompen flanellen rompers

de hoedendoos blijft bovenop de plank staan

 

dat oogje van barnsteen, loden kogels ketsen erop af

toch wanneer het niet gesloten is

alleen zijn is plots niet meer alleen zijn in de donkere kamer

is bij een lichaam horen geworden

ook al is het er niet